Biz, Türk Gençleri, korkularımızla örüyoruz dünyamıza bütün duvarları. kendimize güven eksikliğimiz bundan. daha doğru düzgün konuşmayı öğrenmeden, üniversiteye gelince yazmayı öğretiyorlar, öğrendiğimizi sanıyoruz birkaç afili cümlelerle. fikirlerimizi kaybediyoruz konuşup paylaşmayarak, denemiyoruz bile onları anlatmayı.. fikirlerimizi rekabet ettiremiyoruz bir türlü. aklımıza geleni hemen uygulama çabamız alkışlanmaya değer tabiiki ancak eylemimiz sonucunu doğurmadan, o eylemi niye yaptığımızı unutuyoruz, birisi sorduğunda 'neden?' diye, cevap kendini saçma sonuçlarda bitiriyor. sonuç; hüsran içinde hüsran! neyi neden yaptığımızı bilmezsek, nereye gittiğimizi nasıl görebiliriz ki?
9 Aralık 2010 Perşembe
Kaydol:
Kayıt Yorumları (Atom)
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder